Ringulreiðin í lífi mínu
Það var snemma að kvöldi haustið 1972 sem lítið stúlkubarn
kom hlaupandi inn á lögreglustöðina i Hafnarfirði og kallaði hástöfum á hjálp.
Skjálfandi á beinunum sagðist barnið vera nýsloppið frá ræningja sem hefði
farið með það lengst út í hraun til að meiða það. Litla stúlkan grátbað lögguna
um að ná skrímslinu...
Það kannast enginn við þessa frétt, er það? Enda er hún
skáldskapur. Stúlkubarnið sjálft er samt engin lygi, ekki heldur frásögn þess
um ræningjann, einungis þessi ferð barnsins á lögreglustöðina. Börn búa svo
sannarlega við þann veruleika að vera meidd og þeim er rænt. En fæst þeirra segja
frá fyrr en löngu, löngu seinna, sum aldrei. Það á allt við um litlu stúlkuna í
þessari frásögn, nema þetta með að hún hafi aldrei sagt frá, hún gerði það að
lokum. En að litla barnið hafi vogað sér að æða inn á lögreglustöðina eftir
ránið til að kjafta frá? Aldrei, ekki heldur í mömmu sína og pabba. Þögult eins
og gröfin, stútfullt af skömm og sjálfsásökunum yfir öllum ljótu glæpunum sem
höfðu verið framdir á líkama þess og sál.
Með skrifunum um ferð barnsins á lögreglustöðina í
Hafnarfirði lýkur öllum skáldskap í þessari skrímslafrásögn.
Seinna kjaftaði stúlkan í lögguna. Það var þegar hún var
hætt að vera lítil og aðrir höfðu kallað á yfirvaldið henni til hjálpar eftir
að hún hafði verið meidd úti á götu. Stóru stúlkunni leið hálf kjánalega yfir
því hvað lögreglan tók allt í kringum götuárásina alvarlega og hún skammaðist
sín einhvern veginn líka yfir því hvað allir voru reiðir vegna þess sem henni
hafði verið gert. En svo fann hún í hjarta sér að þannig átti þetta að vera og
áræddi loks að segja lögreglunni líka frá skrímslinu sem henni hafði tekist að
losa sig við fjórtán árum áður. En lögreglunni komu þeir glæpir ekkert við. Ekki
það að lögregluþjóninum fyndist ekki leitt að segja henni það, en það þýddi
ekkert að vera að draga upp glæpi á barni svona löngu seinna. Þeir voru fyrndir
að lögum. Fyrndir að lögum? Bara að líkami hennar hefði nú meðtekið þá laganna
ógildingu. En litla barnssálin var þvert á móti að vakna og líkaminn að byrja
að muna.
Er til eitthvert heiti yfir ranglætið í réttlæti
mannanna?
Mér var gefin mikil þrautseigja og jákvæðni sem hélt mér lengi
á floti í gegnum lífið. Alveg þangað til ég var orðin móðir og vissi svo vel í
hjarta mínu hvaða hættur gátu legið í leyni fyrir litla saklausa barninu sem
lífið hafði falið mér að gæta. Gat ég passað stelpuna mína? Ég sem hafði falið
best af öllum þann viðbjóð sem var í mínu lífi þegar ég var lítil stelpa. Svo viss
um það lengi að ég hefði átt þetta allt skilið og þessi trú sem ég var búin að
meðtaka að það væri mitt að passa upp á að öðrum liði ekki illa út af sögunni
minni. Vildi bara vera elskuð af fólkinu sem ég hélt að ég tilheyrði. En svo
varð ég móðir og þá varð hún svo hávær röddin innan í mér sem minnti mig á þá
gríðarlegu ábyrgð sem ég bar gagnvart litla stúlkubarninu mínu. Ég reyndi að
þagga niður í þessari rödd og gerði eins og hinir, keypti hús og setti barnið
mitt í hendurnar á öðrum á meðan ég vann fyrir reikningahrúgunni. En áhyggjurnar
uxu, vanmátturinn vomandi yfir mér og það varð æ erfiðara að berjast gegn
honum.
Dóttir mín var að verða þriggja ára þegar taugaáfallið
helltist yfir mig. Svo gjörsamlega búin á því og umpóluð úr þeim öfgum að kunna
ekki að vera á varðbergi í aðstæðum sem gátu verið mér hættulegar yfir í að
vera alltaf á nálum allstaðar. Gat samt ekki bent á neitt eitt sem gerði lífið
vont, leið bara illa og varð smám saman undirlögð af ótta. Eins og þegar smiðurinn
sem ég var með í vinnu bankaði upp á. Systir mín opnaði dyrnar og þegar ég
heyrði reiðina í rödd mannsins í fjarlægð, þá skreið ég inn í fataskáp, lokaði
á eftir mér og hnipraði mig saman inni í horni skápsins skjálfandi úr hræðslu. Ég
var að verða þrítug og réði ekkert við sjálfa mig lengur. Orðin berskjölduð
fyrir gamla óttanum sem ég var búin að sitja á í öll þessi ár.
Ég hélt að þetta væru endalokin. En þetta var byrjunin. Í algerri uppgjöf opnaðist tækifærið mitt til
að verða smám saman aftur að þeirri tilfinningaveru sem ég er fædd til að vera.
Í langri og erfiðri vinnu í sálinni og eigin minningum gat ég loks farið að
leyfa mér að muna og setja ævi mína í rétt samhengi. Komin í aðstæður sem kölluðu á að ég segði frá
lífshlaupi mínu. Ég kunni það hreinlega ekki. Sagði sögur sem mér höfðu verið
sagðar eða talaði um sjálfa mig í þriðju persónu, eins og einhver annar hefði
lifað lífi mínu. En í því góða skjóli sem ég var komin gat ég smám saman fikrað
mig að mér sjálfri sem tilfinningaveru, aðgreint mig frá öðrum og tengt við
sársaukann í kringum þær óhugnanlegu aðstæður sem litla barnið hafði lifað af.
Litla barnið ég.
Mér var alltaf óhætt að tala um árásina sem ég varð fyrir
úti á götu þegar var 26 ára og enginn varð mér reiður fyrir það. Enda maðurinn sem
framdi þann glæp nafnlaust andlit sem engum tengdist og náðist aldrei. Það
hefði verið mikill léttir fyrir alla ef ég hefði getað sett vanlíðan mína á
þann atburð. Eða slysið sem ég varð fyrir í frystihúsinu þegar ég var sextán. Öllum
fannst ég rosalega óheppin að verða fyrir þeirri reynslu og margir vildu tala
um það við mig. En ég vissi vel að skelfingin sem var búin að yfirtaka mig, fullorðna
manneskjuna, var komin aftar úr lífi mínu. Hún átti heima í samskiptum mínum
við Ægi þegar ég bjó sem barn í Garðabæ og kristallaðist í óljósri en um leið
skýrri minningu um það þegar hann rændi mér.
Hin skelfilega ógn Ægir, sem aldrei mátti samt nefna á nafn
og enginn hafði mátt til að bjarga okkur frá.
Mér var rænt úti á götu. Eftir að ég hafði fengið kjarkinn
til að hlaupa fram hjá Ægi og öskra NEI af öllum sálarkröftum. Svo viss um að
þar með væri ég loks sloppin. En það var ekki svo gott. Lengi vel mundi ég bara
eftir fyrri hlutanum af ránsminningunni. Það gerði mig ákaflega óörugga og
óvissa um mínar eigin minningar. Myndin
af því þegar Ægir hafði allt í einu stöðvað appelsínugula bílinn við fæturna á
mér þar sem ég var að leika mér á Breiðásnum með hinum krökkunum. Hvernig ég
missti máttinn og málið þegar ég sá hann, gegndi umsvifalaust þegar hann
skipaði mér að setjast inn í bílinn og svo þegar hann kom ógnandi að mér þar
sem ég stóð stjörf við skreiðartrönuna einhver staðar lengst úti í
Krísuvíkurhrauni. Þessi mynd heimsótti mig mörg þúsund sinnum næstu áratugi.
Ægir að æða í áttina að mér, stór og ógnandi og svo allt svart. Hélt kannski að
hugurinn hefði slökkt á restinni af minningunni vegna þess að litla barnið hafi
ekki getað varið sig gegn enn einni nauðguninni af hendi þessa vonda
manns. En hugurinn mundi að þetta var skelfilegur
dagur og að þegar honum var lokið var Ægir aftur farinn að hrósa mér. Þegar
aðrir heyrðu til. Talaði hástemmt um hvað ég væri frábær og flink. Alltaf glottandi.
Það er svo mikil
ringulreið í mér, líka þyngsli og dofi í höfðinu mínu og hjartanu og fótunum,
alls staðar í líkamanum. Síðan kærkomin gleymska á löngum köflum og efi um
eigin minningarbrot þegar þau brjóta sér leið að minninu. Held að kannski sé
hausinn á mér bara að búa til bull. Hef heyrt sagt að börn segi svona sögur af
því að þau eru með svo mikið ímyndunarafl. Tek það til mín.
En svo bráðnaði ég til lífsins aftur löngu seinna og þá
mundi líkaminn minn allt áður en hugurinn gat raðar minningum almennilega
saman. Það var þá sem líkaminn fór í keng. Enn seinna var myndin orðin mjög
skýr. Þá var ég steinhætt að undra mig á skelfingunni sem yfirtók mig þegar
æskan mín byrjaði að lifna við.
Minningarnar vakna
Það var ekkert skrýtið að ég héldi að ég væri klikkuð og mikið
ofboðslega sem ég hef verið sterk að verða það ekki eftir að hafa verið sett í
þessar skelfilegu aðstæður.
Ég var bara úti að
leika mér með krökkunum. Æ ekki aftur
... ææææ ég get ekki talað. Get ekki sagt krökkunum að ég má alls ekki
fara inn í bílinn hans. Get ekki sagt neitt. Sest inn í bílinn og segi ekki
neitt. Krakkarnir spyrja ekki neitt. Halda bara áfram að leika. Nema ég. Ég er
lokuð inni í bílnum hjá Ægi. Hann keyrir og keyrir. Ég er mjög hrædd innan í mér en ég vil ekki
að Ægir fatti það. Þá stoppar hann kannski bílinn og leyfir mér að fara. Til baka til krakkana í fallin spýta.
Og ég skal gleyma öllu.
Mjög lengi komu minningarbrotin þannig til mín að ég hélt að
fyrst hefðir þú rænt mér, til að fara með mig út í hraun að meiða mig. Það hafi
verið það sem gerði mig svo hrædda að ég hefði fengið kjark til að öskra á þig
og hlaupa í burtu næst þegar þú sast fyrir mér við dyrnar heima. En núna man ég
vel hvernig þetta var. Það gerðist eftir að ég hljóp í burtu.
Manstu? Fyrst fékk ég
kjarkinn til að öskra á þig og forða mér undan þér. Þannig að þú náðir mér
ekki. Ég stóð við hornið á húsinu okkar og safnaði í mig kjarki. Hljóp svo eins
og eldibrandur fram hjá dyrunum þínum þar sem þú beiðst berrassaður eftir því
að geta gripið mig þegar ég var að reyna að komast inn til mín. Og ég öskraði á
þig. Öskraði „NEI“ og slapp. Í fyrsta sinn náðir þú mér ekki.
Það var eftir þann atburð sem þú rændir Ingu litlu. Fórst
með hana lengst út í buskann. Til að hóta henni og lemja hana. Kenna henni
lexíu. Fyrst hún hafði óhlýðnast þér. Hélt ég þá. – Núna veit ég að þú vissir
að þú varst að missa tökin á litla barninu. Vildir tryggja þér þögnina. Að Inga
litla segði ekki frá. Hún mátti aldrei segja frá. Svo fólk kæmist ekki að því
hver þú í rauninni ert.
Ég sit við hliðina á
honum í bílnum og segi ekki orð. Fyrst segir hann heldur ekkert, ekki einu
sinni ljótt. Keyrir bara og glottir mjög mikið. Ég veit ekki hvert hann er að
fara, er hætt að sjá hús og aðra bíla, sé bara hraun allstaðar. Svo byrjar hann
allt í einu að tala. Hann er svo reiður í röddinni og segir að ég geti ekkert
ráðið yfir sér, ég ráði engu og kunni ekki neitt. Ég hefði aldrei getað skrifað
þessar sögur mínar ef hann hefði ekki hjálpað mér. Ég kunni ekkert að skrifa.
Ég get ekki talað. Ég
fer samt ekki að gráta. Ég er bara að reyna að láta fara lítið fyrir mér. Hann
er að segja þetta við mig þegar við erum enn í bílnum.
Svo stoppar hann loks
bílinn og öskrar á mig að fara út. Ég þori samt ekki að hlaupa í burtu og rata ekki
neitt. Það eru svona spýtur þarna, enginn harðfiskur á þeim, bara fullt af
spýtum. Hann skipar mér að standa hjá einni spýtunni og kemur æðandi í áttina
að mér. Hann er svo reiður og ég held hann ætli að rífa mig úr fötunum, en hann
gerir það ekki og hann er ekki berrassaður eins og vanalega þegar hann nær mér.
Kemur bara æðandi að mér, bindur hendurnar á mér fastar við spýtuna og æðir svo
fram og til baka rosalega reiður.
Ég er hrædd innan í
mér og hugsa bara um mömmu, eins og hún geti komið og bjargað mér. En ég veit
að hún getur það ekki neitt því hún veit ekkert hvar ég er og getur ekki fundið
mig. Ég er svo langt í burtu, alveg föst. Ég hreyfi mig ekki og ég ætla ekki að
gráta. Ég get haldið grátinum í mér.
Hann er að öskra á
mig. Segir að ég sé fífl og að pabbi minn sé fífl sem eigi bara börn sem eru
fífl. Hann segir að hann viti líka alveg að mig langi að segja mömmu allt en að
ég muni ekki gera það. Ég megi ekki segja mömmu. Engum og hann ætlar alltaf að
fylgjast með mér til að vita hvað ég er að gera og segja. Hann segir að ég sé
svo ógeðsleg og að allt sem hefur gerst sé mér að kenna, segir líka að það sé
ekki gott að mamma viti hvernig ég er. Hann verður reiðari og reiðari og núna
segist hann ætla að drepa mig ef ég kjafta frá. Hann ætlar að drepa mig. Það sé
alveg sama hvert ég fer, hann geti alltaf náð mér. Hann ætlar að stinga mig og
kyrkja mig og sparka í mig. Núna lemur hann mig í framan. „Svona högg er bara
lítið“ segir hann, „svona er bara lítið. Það verður mikið meira“. Hann lemur
mig í framan og svo lemur hann mig með hnefanum í framan líka. Svo hættir hann
að lemja og öskra á mig og þá fer hann að hlæja að mér, tröllahlátrinum sínum. Það er rosalega vont í augunum á honum.
Nei Ægir, minningin stoppar ekki lengur þar sem þú labbar að
mér glottandi og ógnandi, svo risa stór í samanburði við barnið. Ég er svo
sannarlega þarna á staðnum. En ekki í litla líkamanum hennar Ingu sem stendur
fastur upp við skreiðarhjallinn. Heldur fyrir ofan hjallinn. Horfi á þig,
fullorðinn manninn, lemja barnið. Lemja fast. Ég lifi þetta af með því að
yfirgefa sjálfa mig. Litli líkaminn er tómur.
Ég fer ekki að gráta.
Bíð bara og veit ekkert hvað hann ætlar að gera við mig næst. Það skiptir líka
engu máli. Ég finn ekkert til. Hann lemur mig í framan og í magann og ég finn
það ekki. Ekki heldur þegar hann segist ætla að skilja mig eftir.
Finn ekki neitt, bundin við skreiðarhjall í stuttermabol um
haust lengst úti í hrauni og veit ekki hvaða átt er heim. Ég tek heldur ekki
eftir því að ég er búin að pissa niður í bláu uppahalds flauels buxurnar mínar
sem mamma er búin að setja svo fínan borða neðan á svo ég geti notað þær lengur.
Ég er 11 ára, bráðum að verða tólf.
Svo skipar hann mér að
fara inn í bílinn. En ég er bundin með hendurnar við spýtuna og get ekkert
farið. Get ekkert losað mig sjálf. Hann skipar mér samt að koma „sestu inn í
bílinn druslan þín“ öskrar hann og fer aftur að æða að mér og frá mér. Ég bíð, get ekkert gert, reyni ekkert að losa mig. Ég
verð bara að bíða. Svo fer hann aftur að hlæja að mér, fer í bílinn og keyrir í
burtu. Hann var líka búinn að segja að hann ætlaði að skilja mig eftir. Ég bíð grafkyrr
og veit ekkert hvað mun gerast næst.
En þú stendur ekki við hótunina um að skilja mig eftir
bundna við skreiðarhjallinn. Ef þú hefðir gert það og ég dáið ein í auðninni þá
hefðir þú kannski komist upp með skrautlega lygasögu. Þú hefur komist upp með
margar svoleiðis Ægir. Litli kall sem ræðst á börn.
Svo snýr hann við.
Keyrir fyrst út í buskann en snýr svo við. Ég sé ekki hnífinn þegar hann sker
bandið og veit ekki hvort hann ætlar að meiða mig með honum. Passa að vera
alveg kyrr og hann sker mig ekki, bara bandið og skipar mér að setjast í bílinn.
Ég finn ekki neitt. Gegni bara og gegni og segi ekki orð alla leiðina til baka.
Hann talar ekkert við mig í bílnum og skipar mér ekki neitt. Þegir bara og keyrir.
Ég líka, sit fram í og þegi. Bráðum losna ég.
Hann fer ekki með mig
alla leið heim, heldur skilur mig eftir hjá skátaheimilinu og segir mér að
druslast til að labba heim „og mundu það sem ég hef sagt“ hvæsir hann á mig
þegar ég fer út úr bílnum. Ég man það.
Ég bíð eftir að hann
keyri í burtu. Það er myrkur og ég kemst heim án þess að sjást. Sé bílinn hans
Ægis fyrir utan húsið þegar ég er komin alla leið. Veit að hann er núna uppi á
lofti heima hjá sér, hjá fjölskyldunni sinni. Ég stend um stund við horn
hússins, veit að mamma er inni i eldhúsi á neðri hæðinni, þar sem ég á heima.
Ég er búin að kíkja á gluggann í mínu herbergi og veit að það er enginn þar
inni. Það er gott því þá þarf ég bara að plata mömmu. Læðist inn og fer fyrst
inn á klósettið á ganginum. Heyri í mömmu í eldhúsinu en engum öðrum.
Krakkarnir eru örugglega allir búnir að borða og farnir út aftur. Er fegin.
Sé rauðu kinnina í klósettspeglinum
og er búin að fatta að buxurnar mínar eru blautar í klofinu og alveg niður. Ég
er líka líka rauð á höndunum eftir bandið sem ég var bundin með við spýtuna. Finn
núna sviðann í kinninni og maganum mínum. Sest á gólfið og tár byrja að renna
niður kinnarnar. En bara smá, ég verð að vera róleg og harka af mér. Verð að
komast inn i herbergið mitt til að fara úr blautu buxunum og komast með þær í
óhreina tauið til að grafa þær í hrúguna. Þá fattar mamma kannski ekki að ég er
búin að pissa í þær. Ef hún fattar það samt þá segi ég að það hafi gerst óvart
þegar ég var úti að leika og ég veit að hún skammar mig ekki mikið.
En mamma fattar ekkert,
það eru svo mörg föt í hrúgunni sem hún þarf að þvo og svo mikið að gera hjá
henni í eldhúsinu. Hún sér ekki heldur að ég er rauð á kinninni og höndunum.
Mér tekst að hlaupa strax aftur inn í herbergi þegar ég er búin að fara með
buxurnar og nærbuxurnar í óhreina tauið og fela í fatahrúgunni. En mamma kallar
á mig og segir mér að koma að borða, ég kalla á móti að ég sé búin að borða
heima hjá Láru og hún skammar mig smá innan úr eldhúsi „þú átt að borða heima
hjá þér Ingibjörg“.
Mér finnst vont að
ljúga að mömmu minni og mig langar svo mikið til að hlaupa til hennar. En það
er ekki hægt. Hún má ekki fatta hvað hefur gerst, ekki sjá rauðu kinnina mína
og hendurnar. Og hún fattar ekkert. Ég borða engan kvöldmat, er heldur ekki
svöng og man ekki hvað ég geri næst. En ég man að ég er ennþá rauð næsta dag þegar
ég fer í skólann en get líka passað þá að enginn fatti af hverju og er með
ermaranar á peysunni minni langt niður á hendurnar.
Ég slapp lifandi heim eftir þessa vondu lífsreynslu en mér
var samt ekki óhætt, dæmd til að passa upp á að glæpurinn á mér sjálfri kæmist
ekki upp. Enginn til að verða reiður fyrir mína hönd. Ekkert fang til að skríða
upp í, enginn hlýr faðmur til að hugga mig litla barnið og segja að allt verði
í lagi. Enginn til að taka í burtu pissublautu buxurnar og segja að það sé
ekkert skrýtið að ég skuli hafa pissað á mig undir þessari ógn. Eða til að strjúka
varlega yfir þar sem ég var aum og rauð, segja mér hvað ég var búin að vera
dugleg og hvað ég var óheppin að verða fyrir þessu skrímsli.
Það var samt engin leið til að lifa þetta af nema að fá
einhverja hlýju og litli sakbitni stelpulíkaminn náði sér í nokkur faðmlög og
huggun í fanginu á bæði mömmu sinni og pabba. Tíndist nokkrum sinnum fram á
nætur og fannst á endanum við mikla gleði heimilisfólksins. Svo gott að komast
í mömmufang.
En enginn komst að ljóta leyndarmálinu. Engin orð úr
barnsmunninum og engin tár á hvarminum sem hægt var að tengja við ljóta
skrímslið. Sloppin frá því ellefu ára. Alveg ein.
Svo er tekin mynd af
mér og mömmu saman úti i garði. Svolítið seinna. Þá er ég dáin innan í mér
einhvern veginn. Ég er ekki í sjálfri mér og sé bara tóman stelpulíkama á mynd
með mömmu sinni.
Ég finn ekki fyrir óttanum og veit að þú munt ekki sitja
fyrir mér oftar. Laus við að þurfa að vera ein með þér. Það er best. Samt taugaveikluð
og sérstaklega á nálum ef þú ert einhver staðar í kring. Svo glöð þegar við
flytjum loks í burtu. Líka þótt að þá sé ég búin að eignast alvöru og uppáhalds
kennara eftir öll þessi ár og hlakki til að mæta í skólann. Við förum samt ekki
í burtu fyrr en ég er 15 ára. Stroka Garðabæ út úr lífi mínu. Þar til Inga litla
kemst til sjálfrar sín aftur og ég stíg hugrökk út úr vefnum þínum Ægir.
Tilfinningarnar vakna
Ég fór smám saman að finna fyrir öllu aftur. Tilfinningum
barnsins sem frusu þegar mér var rænt úti á götu seinnipart venjulegs dags. Skelfilega
óttann yfir því að vera ekki laus við skrímslið þótt ég hafi loks þorað að
öskra á það og hlaupa í burtu. Ekkert öskur í mér eða kraftur í fótunum til að
hlaupa þegar Ægir birtist allt í einu innan um okkur krakkana. Frosin máttlaus
lítil stelpa.Yfirgaf líkama minn og var orðin fullorðin kona þegar ég gat farið
í hann aftur, þorði að vera ég aftur. Komin inn á geðdeild þar sem Rúdólf sagði
að hann sæi á mér að eitthvað hræðilegt hafi komið fyrir mig. Rúdólf sem ég var
svo hrædd við í byrjun af því að hann var svo frekur við mig þótt hann væri
líka góður. Sá í gegnum mig og gat leikið á mig.
En Rúdolf var ekki að leika sér að mér. Hann sýndi mér ekki
hlýju og gekk ekki hart að mér til þess að nota sér mig og brjóta mig niður,
heldur til að hjálpa mér að ná sambandi við sjálfa mig. Það var bara svo
skelfilega erfitt að að treysta aftur. Hvernig í ósköpunum gat ég líka vitað að
þessi maður meinti orðin sem hann sagði við mig? Og hvar átti ég að finna trúna
á mig sjálfa aftur, á mannkynið? Ég verð Rúdolfi eilíflega þakklát fyrir að
gefast ekki upp á mér. Hann náði til mín þótt ég skyldi ekki að hann vildi alls
ekki hlusta á mig segja sögur um villingana í hverfinu mínu þegar ég var barn og
hvernig pabbi minn lék á þá. Eða á sögurnar af Ingu litlu sem ætlaði að ferðast
til Stóra Bretlands þegar hún yrði stór. Vildi ekki heyra mig segja sögur af öðrum
eða af sjálfri mér eins og ég væri einhver allt önnur stelpa. Rúdolf sagði að
ég talaði þannig um Ingu litlu. Eins og hún væri ekki ég. Ég skyldi ekki hvað
hann meinti fyrr en ég var komin alveg í keng og allar heimsins tilfinningar
helltust loksins yfir mig. Allar tilfinningarnar hennar Ingu litlu........ Þá
var engin sögubók til lengur. Bara litla skelfingu losna Inga sem gat ekki
talað fyrir ekkasogum. Inga sem var komin aftur í líkamann sinn.
Æææ mér er svo illt í
kinninni minni, það svíður svo mikið og það er svo sárt í maganum mínum og í
hjartanu, það er fastur stingur í hjartanu mínu. Mér er illt og ég skelf svo
mikið í fótunum. Ég get ekki látið það stoppa, skelf bara og skelf.
Það er líka risastórt
öskur innan í mér ..... en það bara kemur ekki. Öskrið þarf að komast út. Það
er svart og er fast í maganum á mér. Ég hélt að ég væri laus við hann, fengi
loksins frið. Hann er að lemja mig og mér er svo illt. Lítil börn eiga ekki að
deyja, ég vil ekki deyja!
Ég verð að losna en
hendurnar mínar eru alveg fastar. Þá kemur stingurinn í hjartað mitt, kemur
svona snöggt þegar hann keyrir í burtu og skilur mig eftir fasta við spýtuna.
Hvernig á mamma að finna mig svona langt í burtu í myrkrinu? Stingurinn verður
að fara úr mér. Það verður einhver að hjálpa mér að taka þennan sting! Mamma
mín, ég vil fá mömmu mína!
Fyrst var ekki gott að vera komin aftur í minn eigin líkama
og tárin runnu í stríðum straumum nær samfellt í tvö ár. Svo fór að birta. Það fór
svo mikið vont með tárunum. Samt svaf ég með hníf undir koddanum í mörg ár. Svo skelfilega lífsseig þessi tilfinning um
hættuna sem gæti smeykt sér í gegnum gluggana og veggina. Til að ganga frá mér
og litlu saklausu stelpunni minni. Samt vissi Ægir ekki á þessum tíma að ég var
byrjuð að kjafta svona mikið frá. Fyrstu árin eftir að Inga litla þorði að tala
um Garðabæjarárin gat hún nefnilega bara gert það í vernduðu umhverfi. Alltaf samt á nálum og hnífurinn stutt undan.
Ég skyldi ekki hegðun mína sem fullorðin manneskja. Af
hverju óttinn fór svona með mig, fannst óöryggið mitt asnalegt, óþolandi. Gerði
mér svo vel grein fyrir að allur þessi ótti var ekki í samræmi við
raunveruleikann sem ég bjó við sem fullorðin kona. Búin að fá það staðfest að
ég var ekki geðveik, dansaði á línunni en gat enn valið. Nema þetta með gluggana
og veggina. Ég tók niður gardínur af hluta af íbúðinni til að hafa yfirsýn á alla
hreyfingu fyrir utan gluggana í myrkrinu og þegar ég gekk úti á daginn fannst
mér það óbærileg tilfinning að vita af einhverjum fyrir aftan mig. Samt sat ég
á mér að líta stöðugt um öxl til að kanna hættuna. Vissi vel að hún var innan í
mér en ekki fyrir aftan mig. Gat samt ekki hætt að vera hrædd. Um mig og litlu
stelpuna mína.
Þessi lamandi ótti minnkaði eftir því sem ég vandist að tala
um söguna mína. Það tók mig samt þrjú ár að byggja upp kjark til að fara með
Garðabæjarmálið þangað sem það átti heima og ég þurfti svo sannarlega á þeim
kjarki að halda þegar ég steig það skref.
Það er gríðarlegt samhengi í lífi mínu og ég skil upp á hár
hvernig komið var fyrir mér. Líka hversu mikilvægt það var að Inga litla
öðlaðist kjark til að fara aftur í líkamann sinn og að hún treysti heiminum
fyrir Garðabæjarárunum. Leyfði minningunum að koma og segði frá öllu, líka ránsferðinni
þar sem þú lamdir mig Ægir og hótaðir að ef ég vogaði mér einhvern tímann að kjafta
frá myndir þú hundelta mig til að berja úr mér líftóruna. Drepa mig og
fjölskylduna mína. Litlu stelpuna mína.
Það er rosalegt hvernig undirvitundin upplifði óttann og
magnaði hann upp eftir að ég var orðin móðir en hugurinn kom ekki skýrt fram
með myndina af þessari skelfilegu hótun fyrr en stelpan mín var orðin stór og sterk.
Loksins frjáls
Nú er vonda loforðið um þögnina loks orðið ógilt og líkaminn
minn getur hætt að þjást. Skelfingin og sársaukinn, sem svikin þín og
yfirgangurinn skildu eftir í mér Ægir, lama mig ekki lengur. Ekki heldur ljótu
orðin þín, hótanirnar og höggin. Óttinn hefur verið fjarlægður, eyddur. Líka
ljóti tröllahláturinn þinn. Þetta er svo gott svona, með hjartað mitt hreint. Til
að ég geti lifað heil, til að afkomendur mínir læsist ekki inni í ljóta
leyndarmálinu og þurfi líka að þjást af þínum völdum. Við erum frjáls.
Mikið er gott að geta
sofið vært á nóttunni. Gamla martröðin orðin vindlaus minning sem getur ekki
lengur troðið sér inn í draumaheiminn minn. Steinhætt að vakna upp með andfælum
til að komast út úr lömuninni þegar einhver læðist að mér í rúminu eða
af því að ég get ekki hlaupið nógu hratt undan hættunni endalausu, stöðugt
umsetin og hvergi óhult. Yndisleg minningin um það þegar vondi draumurinn
kom í síðasta sinn og var gerður að engu
af mínum eigin styrk.
Í það skiptið er einhver undir rúminu mínu, hendi sem kemur fálmaði eftir mér lamaðri undir sænginni minni. Fyrst er allt eins og áður, ég stjörf af hræðslu, samt að reyna af öllum mætti að öskra á hjálp. En það koma engin hljóð, finn fyrir þeim þarna niðri en þau sitja öll föst í hálsinum á mér, undir svarta steinklumpinum sem kæfir allt. Engin orð, ekkert hljóð. En þessa nótt losnar ljóti steinninn loksins. Öskrið kemur! Það kemur svo gríðarlega hátt öskur NEI!
Klumpurinn farinn og hljóðið kemur upp úr mínum eigin líkama, út úr mínum eigin munni, ekki bara einu sinni langt neeeeeiiiiiii, heldur oft og mörgum sinnum Nei! Nei! Nei! NEI! Af svo miklum krafti að ég vakna við það, vakna við að ég öskra Nei!!!!!!!!!!! Svo hátt að ég er viss um að ég hafi vakið allt hverfið mitt þessa nótt. Og ég skammast mín ekki neitt fyrir það, heldur skelli hlæ. Búin að upplifa besta endir á draumi sem ég hef átt síðan ég var lítil stelpa i Garðabæ. Svo gott að sofna aftur með neiið á vörunum og allan þennan styrk í líkamanum.
Í það skiptið er einhver undir rúminu mínu, hendi sem kemur fálmaði eftir mér lamaðri undir sænginni minni. Fyrst er allt eins og áður, ég stjörf af hræðslu, samt að reyna af öllum mætti að öskra á hjálp. En það koma engin hljóð, finn fyrir þeim þarna niðri en þau sitja öll föst í hálsinum á mér, undir svarta steinklumpinum sem kæfir allt. Engin orð, ekkert hljóð. En þessa nótt losnar ljóti steinninn loksins. Öskrið kemur! Það kemur svo gríðarlega hátt öskur NEI!
Klumpurinn farinn og hljóðið kemur upp úr mínum eigin líkama, út úr mínum eigin munni, ekki bara einu sinni langt neeeeeiiiiiii, heldur oft og mörgum sinnum Nei! Nei! Nei! NEI! Af svo miklum krafti að ég vakna við það, vakna við að ég öskra Nei!!!!!!!!!!! Svo hátt að ég er viss um að ég hafi vakið allt hverfið mitt þessa nótt. Og ég skammast mín ekki neitt fyrir það, heldur skelli hlæ. Búin að upplifa besta endir á draumi sem ég hef átt síðan ég var lítil stelpa i Garðabæ. Svo gott að sofna aftur með neiið á vörunum og allan þennan styrk í líkamanum.
Ég verð aldrei aftur hrædd við þig vondi maður. Hvorki Inga
stóra né Inga litla sem var of lítil til að sjá í gegnum þig. Nú hefur
henni verið bjargað, við tvær erum eitt.
Öruggar, rólegar og sterkar. Þegar mér tókst að hreinsa svörtu slikjuna burt úr
lífi mínu fylltist hjarta mitt af djúp bláu fallegu og glöðu ljósi. Fallegum indíána
bláum lit. Þetta fallega bláa ljós fyllti ekki einungis minn líkama heldur
breiddist yfir allan heiminn. Til að allir sem þú kemur nálægt megi varast þig
og fái kjark til að segja nei við þig, eins og ég gerði loksins. Og segja frá.
Börnin sem ég veit þú meiddir og líka hin sem ég vissi ekki af. Kjarkurinn til að stoppa þig af er kominn til að vera.
Enginn á að þurfa að vera í hættu í kringum þig lengur.
Góð manneskja sem ég þekki sagði mér að fyrst ég notaði
litina svona fallega væri nú gott ef ég gæti sent þér lit Ægir. Þrátt fyrir
allt myndi það gera gott. Ég efaðist mjög en gerði það samt. Sendi góðan hvítan
lit. Gerði tilraun til að trúa því að þú vildir sjálfur stöðva vonskuna í þér.
Vildir biðja guð um að stoppa þig svo þú hættir að gera öðrum mein. En ég trúði
ekki í einlægni að til væri lækning fyrir þig. Lækning er fyrir veikt fólk. Ég
trúi ekki að það sé til nein veiki sem hefur þau sjúkdómseinkenni að meiða
börn. Úthugsað í leyni. Ég sé heldur ekki að þú viljir hætta að vera eins og þú
ert. Viljir bara vera góð manneskja þegar þú þarft á því að halda, til að geta
verið vondur í friði. Alltaf að plotta með lífið sem þér var gefið, í leikjum
sem ganga út á að drottna, blekkja og meiða. Þess vegna þýðir ekkert að fara í
leiki við þig heldur þarf að tala við þig eins og þú raunverulega ert.
Á meðan fullorðna fólkið er að ná því bið ég góðan guð að
senda mikið af fallega bláa litnum til allra barna. Ekkert okkar á að eiga sögu
eins og mína.
Af ást og umhyggju fyrir Ingu litlu og öllum þeim börnum og
unglingum sem hafa mætt skrímslum og þurft að sjá við þeim, alveg ein.
Ingibjörg Þ
Ólafsdóttir